Wase Scheldepolders

De lage ligging van de Wase Scheldepolders ontstond in het pleistoceen, toen een oostelijke zijtak van de Vlaamse Vallei zich uitsneed in de neogeense sedimenten. Die vallei raakte in de laatste ijstijd gevuld met zandafzettingen van een rivier. De wind waaide daar een nieuwe laag dekzand bovenop, en er ontstonden ook lage dekzandruggen en -duinen. Vandaag dagzomen die dekzandruggen nog in Kieldrecht en Verrebroek. Toen het warmer werd, ontdooide de permafrost in de zandbodem en ontstonden er kleine plassen in de laagtes, waardoor een toendra-achtig landschap groeide. De wind bedekte dat landschap later opnieuw met zand. De beperkte afzetting van sediment in het vroegholoceen stabiliseerde het landschap en vormde de bodem op de ruggen langs een traag stromende, verdwenen zijrivier van de meanderende Schelde. 

Door de ontginning en ontwatering van het veen daalde het oppervlak, wat de streek kwetsbaarder maakte voor overstromingen. Eerst waren dat natuurlijke overstromingen maar in de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648) werden dijkdoorbraken ook ingezet als wapen bij het Beleg van Antwerpen. Daardoor verdronk de hele regio, met uitzondering van de iets hoger gelegen Doelpolder en dorpen op een zandrug. Vanaf de zeventiende eeuw startte de stapsgewijze en definitieve inpoldering van de streek en de vorming van het definitieve polderlandschap. Dat proces werd herhaald. Vanaf de jaren 1960 en 1970 groeide de haven van Antwerpen ook verder op de linkeroever van de Schelde. De voorbije decennia veranderde een deel van de polders in getijdengebied door de aanleg van natuurgebieden, om verloren natuurwaarden te compenseren en huidig en toekomstig overstromingsgevaar op te vangen.