Pluimpot

De Pluimpot is nu in het landschap herkenbaar als een hoger gelegen rug die van noord naar zuid door Tholen loopt. Doordat het land in de geul veel later bedijkt is dan de polders in de omgeving, heeft het getij daar langer zand kunnen afzetten. Het verschil in reliëf wordt versterkt doordat de ondergrond buiten de getijdengeul onderhevig is aan bodemdaling door inklinking van de klei en het samendrukken en vergaan van het veen in de ondergrond. In de voormalige Pluimpotgeul is de veenlaag door de getijden weggeslagen en is de zandige ondergrond veel minder gevoelig voor bodemdaling. 

Langs de Pluimpot waren er in de loop der eeuwen verschillende dijkdoorbraken. Vaak ligt het land direct achter de dijkbreuk wat hoger dan het polderland errond. Die hoger gelegen zones zijn overslaggronden. Ze worden gevormd doordat water dat de polder in stroomt sediment (zand en klei) meebrengt. Sediment is afkomstig uit de getijdengeul van waaruit de dijkbreuk ontstaat en uit het kolkgat (weel) dat zich direct achter de bres vormt. Zand en klei worden daarom rond de dijkbreuk afgezet en hogen het polderland direct achter de dijkbreuk iets op.